wiesz, czasem zastanawiam się, czy ja kiedyś nie stanę przed taką sytuacją, przed takimi rozterkami..ile jeszcze będzie "w porządku" w moim małżeństwie…tak bardzo Cię rozumiem..może spróbuj pogadać ze swoim mężem, szczerze, od serca…wydaje mi sie, ze to podstawa w takiej sytuacji…a jesli chodzi o skutecznosć napro…no cóż – bywa różnie, nie oszukujmy się…z resztą sama najlepiej o tym wiesz

przytulam mocno..

Szczęść Boże,

dziękuję za cierpliwość i zgodnie z obietnicą powracam do tematu zapłodnienia in vitro. Dlaczego zastosowanie tej metody nie jest moralnie godziwe? Podstawowe powody są dwa: brak poszanowania dla życia i zdrowia osoby ludzkiej oraz sprowadzenie człowieka do roli przedmiotu. Odniosę się szerzej do obydwu powodów. 

Technika zapłodnienia in vitro nie jest godziwa moralnie po pierwsze dlatego, że jest w nią wpisany brak poszanowania dla życia i zdrowia człowieka.

Dotyczy to najpierw samej kobiety. Z zasady w procedurze zapłodnienia in vitro pobudza się jej organizm za pomocą stymulacji hormonalnej do wyprodukowania większej niż w cyklu fizjologicznym ilości komórek jajowych, które następnie są pobierane i używane do wytworzenia embrionów (czyli ludzi na najwcześniejszym etapie rozwoju). Już samo stosowanie hormonów nie jest obojętne dla kobiety i wiąże się z ryzykiem wystąpienia powikłań, w tym bardzo poważnych, nawet takich, które zagrażają życiu (znane są przypadki zgonów kobiet w konsekwencji zastosowania stymulacji hormonalnej). Proszę zauważyć, że zastosowanie hormonów w tym przypadku nie ma na celu leczenia jakiejś patologii i nie jest motywowane względami zdrowotnymi, ale tylko i wyłącznie dążeniem do tego, by pozyskać jak największą ilość komórek jajowych i użyć je do wyprodukowania jak największej ilości embrionów (czyli dzieci).

Brak poszanowania dla życia i zdrowia dotyczy również dzieci. Standardowo wszystkie pobrane komórki jajowe są wykorzystywane do wyprodukowania dzieci. Dlaczego tak się postępuje? Dlatego, że metoda ma ograniczoną skuteczność i aby zwiększyć prawdopodobieństwo urodzenia choć jednego dziecka świadomie doprowadza się do poczęcia większej ich liczby. Zakłada się jednocześnie, że osiągnięcie oczekiwanego celu (czyli urodzenia) wymaga użycia kilku embrionów, z których niektóre zginą, a jeden (najlepiej) albo dwa (to już gorzej, bo ciąża bliźniacza jest ciążą ryzyka) przejdzie/dą pełny rozwój i przyjdzie/dą na świat. Proszę zwrócić uwagę, że w mentalności właściwej zwolennikom zapłodnienia in vitro nie liczy się życie konkretnego człowieka (celem metody nie jest doprowadzenie do urodzenia każdego poczętego przy jej zastosowaniu dziecka), ale osiągnięcie efektu w postaci urodzenia jednego (najlepiej) dziecka. Do celu dochodzi się kosztem życia wielu embrionów (dzieci). I nawet jeśli bezpośrednio te dzieci nie są zabijane, świadomie doprowadza się do ich poczęcia z góry wiedząc, że życie większości z nich zostanie poświęcone, by jedno (jeśli się uda) mogło się w pełni rozwinąć i przyjść na świat.

Pozwolę sobie nie rozwijać problemu zwiększonego ryzyka wystąpienia wad i powikłań u dzieci powołanych do życia poprzez zastosowanie techniki zapłodnienia pozaustrojowego. Takie zwiększone ryzyko istnieje i wiedząc o tym naprawdę trudno znaleźć moralne usprawiedliwienie dla świadomego i dobrowolnego powoływania do życia dzieci metodą, która naraża je na większe prawdopodobieństwo kłopotów zdrowotnych.

Istnieje jednak również inny powód negatywnej oceny moralnej zapłodnienia in vitro: zastosowanie tej techniki narusza godność człowieka, sprowadzając go do roli przedmiotu.

Dziecko nigdy nie powinno być traktowane jak rzecz do której posiadania ma się prawo. To dziecko ma prawo, aby było owocem miłości rodziców i zostało przyjęte jako dar. Jasno mówi o tym Katechizm Kościoła Katolickiego w punkcie 2378:

Dziecko nie jest czymś należnym, ale jest darem. „Największym darem małżeństwa” jest osoba ludzka. Dziecko nie może być uważane za przedmiot własności, za coś, do czego prowadziłoby uznanie rzekomego „prawa do dziecka”. W tej dziedzinie jedynie dziecko posiada prawdziwe prawa: prawo, by „być owocem właściwego aktu miłości małżeńskiej rodziców i jako osoba od chwili swego poczęcia mająca również prawo do szacunku”.

Tymczasem logika zapłodnienia in vitro jest daleka od logiki daru i miłości. W technikę tą wpisane jest raczej traktowanie dziecka jako czegoś, co się należy, co można wyprodukować i mieć. Proszę zwrócić uwagę, że pomiędzy poczęciem dziecka w sposób naturalny, a powołaniem go do życia w laboratorium istnieją naprawdę fundamentalne różnice. W małżeństwie dziecko rozpoczyna swoje życie jako owoc miłości męża i żony, konkretnie jako owoc wzajemnego oddania się sobie małżonków, które jest najpełniejszym wyrazem ich wzajemnej miłości. I choć mężczyzna i kobieta nie mają kontroli i władzy nad tym, czy dojdzie do poczęcia czy nie, istnieje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy ich aktem miłości małżeńskiej, a rozpoczęciem życia dziecka. W małżeństwie można zgodnie z prawdą powiedzieć, że dziecko ma swój początek w miłości rodziców (wyrażającej się w pełni w ich intymnym zjednoczeniu) i z miłości swoich rodziców rozpoczyna swoje życie. A jak to wygląda w zapłodnieniu in vitro? Rola rodziców w rozpoczęciu życia dziecka jest sprowadzona wyłącznie do funkcji dawców gamet, pobieranych zresztą w zupełnym oderwaniu od ich aktu miłości małżeńskiej. Uzyskane gamety są łączone ze sobą w laboratorium i tak rozpoczyna się życie człowieka. W zapłodnieniu in vitro nie istnieje zatem związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy aktem miłości małżeńskiej a rozpoczęciem życia dziecka. Trudno zatem mówić, że dziecko jest we właściwym sensie owocem miłości rodziców. Jest raczej owocem czynności czysto technicznej, owocem zastosowania określonej procedury, do przeprowadzenia której rodzice dostarczają tylko materiału biologicznego: jest bardziej wyprodukowane, niż poczęte. Tymczasem szacunek dla godności człowieka wymaga, by miał on swój początek w osobowej miłości rodziców, a nie został wyprodukowany w laboratorium.

Proszę też zauważyć, że w przypadku zapłodnienia in vitro dziecko zaczyna istnieć nie dzięki działaniu rodziców jako dwóch kochających się osób, ale dzięki działaniom pracownika laboratorium. To on decyduje co, kiedy i w jaki sposób zrobić z materiałem biologicznym uzyskanym od mężczyzny i kobiety, by doprowadzić do rozpoczęcia życia nowego człowieka. To on jest bezpośrednim „sprawcą” jego zaistnienia (przynajmniej w wymiarze biologicznym). W zapłodnieniu in vitro pojawia się więc osoba trzecia… Czy można zatem powiedzieć, że wyłącznie mąż i żoną są rodzicami dziecka? W moim przekonaniu nie można… A dziecko ma przecież prawo, by było dzieckiem wyłącznie swoich rodziców.

Jest jeszcze inna różnica pomiędzy poczęciem dziecka w małżeństwie, a logiką wytworzenia go w ramach zapłodnienia in vitro. Ze swej natury poczęcie w związku małżeńskim pomaga rodzicom przyjąć dziecko jako dar. Jest oczywiste, że poprzez akt małżeński mężczyzna i kobieta stwarzają jedynie warunki, by doszło do poczęcia, ale – jak to już zostało wspomniane – nie decydują o tym, czy do poczęcia faktycznie dojdzie, czy nie. Może się ono dokonać, ale nie musi: pozostaje to ostatecznie poza ich kontrolą. I jest czymś naturalnym, że wtedy gdy do poczęcia dochodzi, małżonkowie starający się o potomstwo przyjmują dziecko jako dar, jako kogoś, kto im się nie należy, ale jest im za darmo ofiarowany. W logikę zapłodnienia in vitro jest natomiast wpisane przekonanie, że dziecko małżonkom się należy, a skuteczna technika ma zapewnić zrealizowanie ich prawa do jego posiadania. Małżonkowie oddają gamety, płacą, a zadaniem odpowiednich specjalistów jest doprowadzenie do wytworzenia dziecka i zaspokojenie prawa rodziców. Czy w takiej logice człowiek nie jest traktowany jak przedmiot, do którego posiadania ma się po prostu prawo? Tymczasem nikt nie ma prawa do posiadania drugiego człowieka. Traktowanie człowieka jak rzeczy zaprzecza jego godności.

Zdaję sobie sprawę, że małżonkowie zmagający się z wyzwaniem niepłodności bardzo chcieliby cieszyć się dzieckiem. Pragnienie to samo w sobie jest czymś dobrym. Nie bez znaczenia jest jednak sposób, w jaki dąży się do jego spełnienia. Mam nadzieję, że tych kilka refleksji pomoże w umocnieniu przekonania, że zapłodnienie in vitro tym właściwym sposobem nie jest.

Z modlitwą o dar cierpliwości pozdrawiam!

Szczęść Boże,

bardzo dziękuję za modlitwę: jest ona dla mnie wielkim darem. Cieszę się, że poprzez dbałość o małe sprawy życia codziennego doświadczacie Państwo piękna życia małżeńskiego. Te drobnostki naprawdę mają znaczenie :). Ufam, że dialog w atmosferze miłości, wzajmnego zaufania i słuchania siebie nawzajem będzie dla Państwa ożywczy. Tylko rozumiejąc siebie coraz lepiej, wzajemnie sobie pomagając i wspólnie mierząc się z wyzwaniami jest możliwe przeżywanie ich w sposób twórczy. Życzę, by tak było coraz bardziej! Bądźcie pewni, że Pan Bóg jest przy Was i Wam błogosławi.

Ważne jest, by Jemu oddawać wszystkie ograniczenia, niedomagania, słabości… W tym, z czym sobie nie radzimy On na nas czeka: to są obszary, w których można Go spotkać. Nasze biedy oddane z ufnością Bogu mogą stać się miejscem doświadczania Jego działania, Jego mocy.

Pamiętam w modlitwie :)