Szczęść Boże! Co do zasady każde podejmowanie aktywności seksualnej poza przestrzenią miłości małżeńskiej jest działaniem nieuporządkowanym moralnie. W tej grupie działań mieszczą się również czyny o charakterze autoerotycznym. I w tej grupie usytuowałbym problem opisany przez Pana. Ocena odpowiedzialności moralnej (a tym samym rozróżnie grzech ciężki – grzech lekki) nie jest jednak taka prosta. Dobrowolne czyny autoerotyczne są obiektywnie poważnym złem, ale w ocenie osobistej winy istotne jest wzięcie pod uwagę ewentualnych okoliczności i uwarunkowań, które mogą zmniejszać dobrowolność działania i tym samym zmniejszać osobistą winę. Takim uwarunkowaniem mogą być np. utrwalone nawyki postępowania, które są trudne do natychmiastowej zmiany. Kluczowa  w ocenie Pana winy jest odpowiedź na pytanie o dobrowolność działania. Do tego, by ją rzetelnie sformułować potrzebne byłoby bezpośrednie spotkanie i dłuższa rozmowa. Sugerowałbym, by takiej oceny spróbować dokonać przy pomocy spowiednika (najlepiej w kościele, gdzie jest stały konfesjonał dający możliwość spowiedzi bez pośpiechu, zadania spowiednikowi pytań i udzielenia odpowiedzi na jego pytania) lub w bezpośredniej rozmowie z doświadczonym kapłanem poza konfesjaonałem. Warto też wziąć pod uwagę fakt, że nierzadko napięcie powstające na poziomie seksualnym i rodząca sie potrzeba jego rozładowania poprzez pobudzenie narządów płciowych (rozładowanie przynosi zmniejszenie napięcia i chwilową ulgę) mają swoje źródło w różnych czynnikach obciążających wymiar psychiczny  (np. stres związany z różnymi osobistymi problemami, kryzysy w relacjach, zbyt mała ilość snu, brak wypoczynku, obecność chorób somatycznych, stany psychiczne o charakterze deprsyjnym itp.) W ich rozeznaniu i wypracowaniu skutecznych sposobów radzenia sobie z nimi mogłaby pomóc rozmowa z psychologiem. Pozdrawiam.