Szczęść Boże

Mam pytanie, które nutruje mnie bardzo. Często tak jest, że kiedy człowieka dotyka cierpienie, zadaje sobie i Panu Bogu dużo pytań. Ja zadaję sobie pytanie o to, czy wszystko co nas spotyka w życiu jest wolą Pana Boga? Tzn czy sytuacja, którą odbieramy jako zło w naszym życiu (ja mam na myśli konkretnie cierpienie związane z niepłodnością) jest konsekwencją działania Złego w naszym życiu, czy jest działaniem Pana Boga? Jakoś zawsze Pan Bóg kojarzył mi się z życiem, płodnością, bo przecież On jest Dawcą życia. Niepłodnośc nie pasuje mi do Pana Boga :) jeśli mogę to tak określić. Bardzo chciałabym umieć odnaleźć Pana Boga w sutuacji w jakiej się znaleźliśmy. Kiedyś usłyszałam takie zdanie, że Pan Bóg chce pomóc małżeństwom, które znalazły się w takiej sytuacji. Nie umiem zrozumieć jak Pan Bóg chce pomóc w sytuacji, którą tak mi się wydaje sam dopuścił? Pozdrawiam serdecznie :)

Bardzo dziękuję za odpowiedź. Muszę powiedzieć, że mi ulżyło :) Było we mnie coć, co oskażało Pana Boga o całe to zło i było mi z tym źle, w głębi serca było we mnie jednak przekonanie, że Pan Bóg jest niewinny, że tak jak właśnie Ksiądz powiedział, nie ma w Nim nic ze zła. Myślę faktycznie, że nie tylko mnie trapią czasem pokusy obwiniania w takiej sytuacji właśnie Jego. Księdza odpowiedź dała mi nowe światło. Z pewnością będzie miłatwiej z Nim o tym rozmawiać i modlić się. Bardzo chcę patrzeć na Pana Boga, jako na Tego, który pragnie tylko i wyłącznie mojego dobra. Myślę, że życie z czasem pokazuje nam dlaczego dotyka nas takie cierpienie, choć oczywiście wszystkie odpowiedzi pewnie poznamy już w niebie :) No i czasem tak jest, że żaden powód nie wydaje się być wystarczająco ważny. Osobiście doświadczam, że Pan z tej sytuacji wyprowadza wiele dobra. Jest to jednak mimo wszystko bardzo trudne. Kiedyś przeczytałam takie jedno zdanie, które bardzo mi zapadło w pamięci "Czym innym jest prawić kazania o niesieniu krzyża, a czym innym jest go nieść" Teraz jest nam dane nieco ponieść krzyż, który jest maleńkim w porównaniu z tym, który nióśł Pan Jezus. Uczymy się kochać ten krzyż i zgadzać na niego. Pewnie kiedyś za to podziękujemy :)  Bardzo dziękuję za odpowiedź. Pozdrawiam :)

Mam nadzieję, że nie przesadzę jeśli jeszcze coś dodam. Czytam bardzo dobrą książkę pt. "Wolni od niemocy" o. Augustyna Pelanowskiego, który czasem bardzo bezpośrednio nazywa problem. Mnie osobiście to jednak bardzo pomaga, choć swoimi tekstami o. Augustyn dotyka bardzo wrażliwych strun serca, ale czasem tego właśnie potrzeba osobie, która przeżywa jakiś problem. Dokładnie wczoraj pogłębiłam dzięki tej lekturze rozumienie tego, o czym Ksiądz pisał :) Chciałabym tu zacytować ten fragment. Może komuś to pomoże, tak jak pomogło mi :)

"(…) Bóg zadbał najlepiej o to, żeby nawet nasze zranienia, były oznaką przymierza z Nim, żeby nawet poniżenie nas wywyższyło i nawet krzywda mogła być elewacją serca. Bo trzeba jasno powiedzieć: każda krzywda jest tak naprawdę szansą na świętość. Krzywdę wymyślił szatan! Nie dało się jej usunąć ze świata, więc Bóg z krzywdy uczynił przymierze, z męczeństwa świętość, z pokory chwałę, z odrzucenia wybranie, a z ostatnich miejsc – pierwsze stołki w Niebie!"

To już chyba wszystko jak narazie :) Pozdrawiam i dziękuję za wsparcie:)

Szczęść Boże,

bardzo dziękuję (proszę o wybaczenie, że z poślizgiem czasowym…) za piękne świadectwo spojrzenia oczyma wiary na doświadczane trudności i cierpienie. Kiedy je przeczytałem, przyszły mi na myśl słowa Benedykta XVI wypowiedziane we wrześniu tego roku w Berlinie. Komentując przypowieść o winnym krzewie zapisaną w Ewangelii według św. Jana papież powiedział między innymi tak: 

"Obraz winnego krzewu jest znakiem nadziei i ufności. Sam Chrystus poprzez swoje wcielenie przyszedł na ten świat, aby być naszym fundamentem. W każdej biedzie i posusze On jest źródłem, dającym wodę życia, która nas karmi i umacnia. On sam bierze na siebie każdy grzech, lęk i cierpienie i ostatecznie oczyszcza nas i przemienia w tajemniczy sposób w dobre latorośle, z których powstaje dobre wino. Niekiedy w chwilach trudności czujemy się tak, jakbyśmy dostali się pod tłocznię, niczym kiście winogron, które są całkowicie miażdżone. Wiemy jednak, że gdy jesteśmy zjednoczeni z Chrystusem, stajemy się dojrzałym winem. Bóg potrafi przemieniać w miłość także ciężkie i przygniatające nas życiowe sprawy. (…) Ten, kto wierzy w Chrystusa, ma przyszłość".

Ten kto wierzy w Chrystusa, ma przyszłość! 

Jeszcze raz dziękuję za świadectwo i, życząc trwania w Winnym Krzewie, gorąco pozdrawiam :)

Dzięki, Pani Klaro, za wpis i podzielenie się cząstką życiowego doświadczenia. Jestem również przekonany, że jednym z celów naszego forum jest to, abyśmy wzajemnie pomagali sobie czerpać nadzieję ze źródła, którym jest Chrystus.

Pozdrawiam. Szczęść Boże. 

Szczęść Boże,

Kościół faktycznie podkreśla, że miłość małżeńska jest skierowana ku rodzeniu i wychowaniu potomstwa, a dzieci stanowią najcenniejszy dar, jaki małżonkowie mogą otrzymać. Jak słusznie Pani zaznaczyła, przekazywanie życia i wychowanie jest fundamentalną misją mężczyzny i kobiety złączonych węzłem małżeńskim. Większość małżonków jest zdolna do wypełnienia tej misji poprzez faktyczne zrodzenie dzieci, ale niestety zdarza się, że w jej spełnianiu pojawiają się trudności lub przeszkody. Myślę, że cierpienie powodowane niepłodnością jest właśnie dlatego tak wielkie i dotkliwe, bo uniemożliwia realizację tego, co jest jednym z fundamentalnych wymiarów wspólnego życia małżeńskiego. Jest tego świadomy Kościół i daje temu wyraz w oficjalnym nauczaniu. Katechizm Kościoła Katolickiego mówi wprost: „Bezpłodność sprawia małżonkom wiele cierpienia” i odwołuje się do dwóch biblijnych małżeństw, Abrahama i Sary oraz Racheli i Jakuba, które mierzyły się z tym trudnym doświadczeniem (por. KKK 2374). Nauczanie Kościoła nie pozostawia jednocześnie wątpliwości, że także wtedy, gdy trzeba zmagać się z problemem niepłodności wzajemna miłość małżeńska nie jest jakąś pomyłką. Przytoczę słowa Jana Pawła II zapisane w adhortacji apostolskiej „Familiaris consortio”: „Nie należy zapomnieć, że także wówczas, kiedy zrodzenie potomstwa nie jest możliwe, życie małżeńskie nie traci z tego powodu swojej wartości” (FC 14). Naprawdę jest tak, że małżeństwo, które zmaga się z niepłodnością nie jest widziane przez Kościół jako gorsze albo jakby nie mieszczące się w ramach jakiejś określonej koncepcji rodziny. W każde sakramentalne małżeństwo angażuje się sam Pan Bóg i udziela swojej łaski tym dwóm osobom, które przed Nim ślubowały sobie wzajemnie miłość, wierność i uczciwość, zapraszając Go w ten sposób do swojego związku. Zaangażowanie Boga jest nieodwołalne i Pan Bóg pomaga również Państwu, byście wytrwali we wzajemnej miłości „w zdrowiu i w chorobie, w dobrej i złej doli, aż do końca życia”, także doświadczając bólu niepłodności. Mierząc się z tym problemem, warto też pamiętać, że płodność nie ogranicza się tylko i wyłącznie do zrodzenia dzieci. Oczywiście małżonkowie mają prawo do tego, aby przy stosowaniu godziwych metod starać się niepłodność pokonać i stać się dzięki sobie nawzajem rodzicami. Ale nawet wtedy, gdyby te starania nie przynosiły skutku, możliwa jest realizacja powołania małżeńskiego i misji rodzicielskiej rozumianej w szerszy sposób. Jeszcze jeden cytat z Katechizmu: „Małżonkowie, którzy po wyczerpaniu dozwolonych środków medycznych cierpią na bezpłodność, złączą się z krzyżem Pana, źródłem wszelkiej duchowej płodności. Mogą oni dać dowód swej wielkoduszności, adoptując opuszczone dzieci lub pełniąc ważne posługi na rzecz bliźniego” (KKK 2379). I Jan Paweł II: „Niepłodność fizyczna może (…) dostarczyć małżonkom sposobności do innej, ważnej służby na rzecz życia osoby ludzkiej, jak na przykład adopcja, różne formy pracy wychowawczej, niesienie pomocy innym rodzinom, czy dzieciom ubogim lub upośledzonym” (FC 14). Myślę, że te cytaty pokazują, że Kościół nie pozostaje obojętny na cierpienie niepłodnych małżeństw i nie neguje w żaden sposób wielkiej wartości ich wspólnej drogi życiowej w małżeństwie.

W tym, co Pani napisała jest poruszona jeszcze inna bardzo ważna kwestia. Chodzi mianowicie o problem przełożenia nauczania na praktykę duszpasterską. Jestem ogromnie wdzięczny za Pani głos, bo jest on wołaniem o większą wrażliwość w życiu Kościoła na cierpienie osób niepłodnych. Pewnie łatwiej o tę wrażliwość na poziomie osobistego, indywidualnego kontaktu (jak np. w konfesjonale), ale i w innych wymiarach aktywności duszpasterskiej jest ona możliwa. Choćby wspomniane nauki stanowe dają szansę, aby nie zaniedbując treści skierowanych do mam i babć, nie zapomnieć także o tych, którzy nie z własnej winy nie mogą cieszyć się własnymi dziećmi.

Serdecznie pozdrawiam.