Małymi krokami do zdrowia

Blog coraz mniej jest mi już potrzebny.
Wróciłam do życia, które jest wypełnione czymś więcej niż tylko myśleniem o niepłodności.
Jesienią znalazłam czas na treningi i na kurs z dietetyki (jeden weekend w miesiącu). Ale zimą sport mnie nie ciągnie, wieczorami zaczęłam malować akwarelki…

Kiedyś ciągle miałam potrzebę mówienia o niepłodności, przetrawiania tego tematu – pisanie bardzo mi pomagało: układałam wpis w głowie, powstawała jedna wersja, potem druga, po kilku dniach wracałam i czytałam po raz kolejny przed opublikowaniem. Czułam się, jakbym opowiedziała daną historię komuś co najmniej trzy razy! Teraz już tego nie potrzebuję.

***

Usłyszałam od kogoś, że mam naprawdę szczęście, że mój mąż tak ze mną współpracuje w leczeniu i diecie, bo nie każdy mężczyzna by się na to zgodził. To fakt. Nigdy wcześniej nie myślałam o tym w ten sposób – jakoś logiczne było dla mnie, że on chce się leczyć. A przecież mógłby nie chcieć!!!  
Czasem nie chciał. Domowe mięsko na kanapki przyjęły się z łatwością. O poranną owsiankę, ryżankę czy też kaszę jaglaną ugotowaną na słodko (z jabłkami, rodzynkami, daktylami) musiałam stoczyć bitwę i wymyślać nowe strategie. Jadł przez dwa miesiące i… odechciało mu się. Trudno, poddałam się, kupiłam mu owsiany błonnik w tabletkach. Może zadziała podobnie? On tabletki łyka bez oporów, w przeciwieństwie do mnie – ja się dławię od samego patrzenia na wszelkie pigułki.
Kiedyś przepraszałam go przy okazji jakiejś jadłospisowej dyskusji, że mnie nerwy poniosły i nakrzyczałam na niego.
– Ciężko musi ci być skarbie – powiedziałam mu – z taką żoną-żandarmem, prawda?
– I to jeszcze jak! – zaczął się śmiać – Jesteś zupełnie jak żandarm pruski, mało brakuje, a mi zaczniesz po niemiecku rozkazy wydawać: Suppe essen, Fisch essen!

Już nie chce mi się go zmuszać, najważniejsze dla mnie, że zjada śniadanie przed pracą, ciepły, domowy obiad w porze obiadowej i jakąś lekką kolację po pracy.

A jakie to przyjemne, kiedy czasem zdarzy się, że dostaję w pracy sms „Właśnie zjadłem – zupa super smaczna kochanie ”

***

Nawiązując do poprzedniego wpisu: rzuciłam czekoladę! Hurra, już nie muszę jej jeść za każdym razem, gdy ją widzę! Tylko muszę uważać, żeby nie poczuć tego kuszącego zapachu, wtedy przegrywam… Ale i tak idę w dobrą stronę. Pracuję nad sobą i nad swoimi nawykami, nie tylko męża poganiam

W październiku całkowita liczba plemników: 100 tysięcy. Poszło w dół – takie są prawa fizjologii. Ale przynajmniej cały czas coś się produkuje. Byłam w grudniu u pewnej pani doktor leczącej ziołami – dostałam mieszankę ojca Klimuszki na płodność – piję trzy razy dziennie. Gorzkawe, bleeeeeee…  Ale się przyzwyczaiłam. Czego się nie zrobi, żeby się wyleczyć.